Dag 12: geweldige nachtvlucht en een verkeerstoren

Gisteravond klopte alles dan wel. We hadden de contactsleutel van het vliegtuig, een zaklantaarn, de GPS en rustig weer. Het wordt hier gelukkig al redelijk vroeg donker, dus we zijn om 21:15 uur in het donker opgestegen. Het vliegen op zich is natuurlijk helemaal hetzelfde, maar het is toch wel een geheel andere ervaring om het in het pikkedonker te doen. Wat een geweldig uitzicht, overal die lichtjes, drukke verkeersaders, kortom alles ziet er anders uit en sommige dingen zijn zo veel duidelijker zichtbaar. Eerst zijn we naar hetzelfde vlieveld gevlogen als waarnaar ik ook mijn eerste korte cross-country heb gedaan (Ocala) op zo’n 100 km afstand. Zoals gebruikelijk bracht de GPS (en mijn stuurmanskunst natuurlijk :)) ons gemakkelijk naar Ocala. En omdat wat meer standing te geven: Ocala International Airport. Dat klinkt toch niet gek. Hoewel er ’s avonds geen hond landt, afgezien van een enkele student-pilot. Het is er dus ook helemaal donker, afgezien van een lichtbaken op het vliegveld. Zeg maar een soort vuurtoren met meestal twee afwisselende kleuren licht (wit-groen, wit-rood, maar ook wit-wit). Op die manier weet je vanaf enige afstand waar precies de luchthaven is. En dan komt het. Je stelt je radio in voor die luchthaven en dan druk je 7 keer achter elkaar op het zendknopje van de radio en hopla....daar beginnen alle lampen op de luchthaven te branden. Een zee van licht met allerlei flitslichten die je als het ware naar binnen trekken. De lampen waarmee je je hoogte voor de baan kunt bepalen en natuurlijk de lichten langs de landingsbaan (wit) en de taxibanen (blauw). Dit vond ik toch echt een geweldig leuke ervaring. Ik weet niet of ik dat nu al eerder geschreven heb, maar dit soort nachtelijk vliegen is in Europa verboden. Hier is het gelukkig een verplicht onderdeel van de opleiding. Na een een paar touch-and-go’s wilden we nog een keer landen en ploep... ineens alles weer donker. Er zit kennelijk een timer op. Gelukkig gebeurde dat niet terwiijl we dicht bij de grond waren, dus maar weer 7 keer tikken en hopla....

De volgende luchthaven, nu op iets meer dan 100 km had weer andere verlichting geinstalleerd, maar ook hier ging het landen steeds beter. De truc is om het moment te vinden waarop je in het landingslicht van het vliegtuig de zwarte rubberstrepen gaat zien op het asfalt van de runway. (Dat zijn de sporen die de wielen achterlaten bij een landing.) Op dat punt begin je de neus op te trekken om vervolgens heel zachtjes neer te komen. Als het goed is in ieder geval... :). Het laatste vliegveld wat we aandeden had helemaal geen lichten om aan te geven hoe hoog je zat ten opzichte van het ideale glijpad. Dat was voor mij toch een heel stuk lastiger meteen om in te schatten. Maar ook dat heb ik weer overleefd.

Verder is het vliegen ’s nachts wel veel rustiger omdat er eigenlijk nauwelijks turbulentie is, omdat er geen opwarming dioor de zon plaatsvindt. Het enige ‘schokkende’ was toen we ergens in een verdwaalde wolkje terecht kwamen. In zo’n wolk is wel altijd wat turbulentie. Maar verder was het als rijden met een auto op een snelweg, allemaal heel comfortabel. Na zo 3,5 uur nachtvlucht en 11 landingen zijn we weer heelhuids in Winter Haven teruggekeerd. Vermoeid en een geweldige ervaring rijker.

Vanochtend stond er een laatste nieuw onderdeel op het programma. Het landen en vertrekken vanaf een vliegveld met een verkeerstoren. Na een uitvoerige uitleg door Fred over de te volgen proceduren en hoe je zoiets communiceert hebben dit vervolgens een aantal keren geoefend in een rollenspel. Hij de verkeersleider en ik de piloot. Het gaat er om, om met zo weinig mogelijk woorden zoveel mogelijk te zeggen en vooral heel scherp te luisteren naar de antwoorden van de verkeersleider. Deze opdrachten, want dat zijn het, dien je ook steeds te herhalen opdat de verkeersleider vast kan stellen dat je zijn instructie correct hebt gehoord. Heel belangrijk is om steeds de WWW voor ogen te houden: Wie ben je, Waar ben je en Wat wil je. Als je aankomt dan klinkt dat zoiets als “Bartow Tower, this is Cessna 5307Q, 5 miles North and landing with information Echo). Dat laatste geeft aan welke (geletterde: A, B, C, etc.) informatie je hebt uitgeluisterd voor je contact zocht. Je luistert daarvoor op een aparte frequentie naar een opgenomen automatisch bericht over het weer, de landingsbaan die in gebruik is, etc.
De toren geeft je dan instructie hoe hij wil dat je het vliegveld aanvliegt, welke landingsbaan hij je wilt laten gebruiken en wanneer je je opnieuw bij de toren moet melden. Als je dat vervolgens doet dan krijg je de volgende instructie waarmee hij je hopelijk toestemming geeft om de landen. En steeds weer alle instructies herhalen.

Gelukkig hebben we zo’n vliegveld op 10 km van Winter Haven en de eerste keer zijn we er samen naar toegevlogen. Ik heb wel alle communicatie voor mijn rekening moeten nemen (en het vliegen natuurlijk). Daarna teruggevlogen naar Winter Haven, Fred afgezet en het vervolgens alleen opnieuw gaan doen. Het toverwoord is dan overigens wel om te melden dat je een student-pilot bent. Dan praat zo’n verkeersleider meestal iets minder snel en heeft iets meer geduld met je als je iets toch niet goed hebt gehoord :). Ik heb er drie landingen gemaakt en daarmee heb ik weer aan een examen-eis voldaan.

Verder niet gevlogen vandaag omdat we een aantal stevige onweersbuien te verwerken kregen. Morgen moeten we er gewoon wat harder aan trekken om alle eerdere oefeningen opnieuw door te nemen en de uitvoering aan te scherpen. Want donderdagochtend is het al zover.........