Dag 17: Class B – in het echt en op de simulator

Vandaag toch weer ietys anders verlopen dan gedacht. We (Nik, Jonathan en ik)zijn eerst naar Orlando Executive gevlogen in een voor mij nieuw vliegtuig, een Piper Warrior. Jonathan, een van de eigenaren van de vliegschool, moest daar een vliegtuig ophalen. Nik en ik zouden vanuit Orlando naar Venice vliegen voor de lunch. De beide heren, allebei ook vlieginstructeur, lieten mij het genoegen om als Pilot in Command op te treden. Dus ik mocht voor piloot spelen. Waar ik echter even niet aan gedacht had, was dat vliegen naar Orlando Executive betekent het vliegen naar een zogenaamde Class B Airspace. Class B Airspace is de luchtruimte rondom de drukste vliegvelden van de US. Orlando International is een van deze drukke luchthavens. Je kunt je voorstellen dat ze het niet fijn vinden als je daar zomaar naar toe vliegt terwijl ze van alle kanten grote straalvliegtuigen binnen krijgen. Je moet dus expliciete toestemming hebben om dat luchtruim binnen te gaan. Gelukkig bood Nik aan om op de heenweg het radiowerk voor zijn rekening te nemen. Op de terugweg zou ik ook dat zelf moeten doen. Een aanbod wat ik graag aannam. Het leuke is wel dat als je jezelf gemeld hebt en de verkeersleider geeft je toestemming om het luchtruim binnen te treden, je vervolgens ook precieze opdrachten krijgt over hoe ze willen dat je vliegt. Dus welke koers ze willen en op welke hoogte.

Vervolgens aan mij om deze opdrachten uit te voeren. Nou ja, als het alleen op vliegen aankomt is dat niet zo’n probleem. We komen dus keurig in de buurt van het vliegveld waar we naar toe wilden en zien inderdaad diverse straalvliegtuigen over ons heen gaan :). Vlakbij Orlando Executive worden we overgedragen aan de toren van dit vliegveld. Die doet vervolgens de rest. Ik heb de kist netjes neergezet en Jonathan is vervolgens het vliegtuig gaan inspecteren, dat hij geacht werd naar Winter Haven te vliegen. Het was een groot 2-motorig watervliegtuig, waar zij enig onderhoud aan zouden moeten gaan doen. Helaas nam deze inspectie best wat tijd en hebben Nik en ik maar iets gedronken in het restaurant van de luchthaven. Hierdoor vorderde de dag meer dan ik gedacht had, met als gevolg dat de onweersbuien zich begonnen te ontwikkelen zoals iedere namiddag in Florida. Helaas dus geen tijd meer voor een vlucht naar Venice aan de Golf van Mexico.

Het watervliegtuig was ook nog niet in een goede staat om te vliegen, dus moesten we Jonathan sowieso weer terug vliegen naar Winter Haven. Naast vliegen, moest ik nu dus ook nog het radiowerk doen. Helaas mag ik nu ook niet de magische woorden ‘student pilot’ gebruiken . Er zit niks anders op dan het gewoon maar te gaan doen. Wat is dat wennen om met zo’n snelsprekende verkeersleider te communiceren. Dat ging op zijn best matig, hoewel ik er zelf nog veel minder tevreden over ben. Nik en Jonathan hebben maar een tip: doe het gewoon vaker en wen er aan. Er zijn maar een paar zaken die je terug moet spreken, terwijl je misschien veel meer informatie krijgt. Het gaat voornamelijk om een eventuele toestemming voor iets, de richting en de hoogte die ze willen. En natuurlijk steeds je vliegtuignummer vermelden. We zijn weer teruggekomen in Winter Haven, dus het is ook weer niet helemaal verkeerd gegaan :).

Terug op onze eigen luchthaven heb ik de hele landing op Orlando nog eens overgedaan op een vluchtsimulator. Dit was zelfs een landing geheel op instrumenten. Deze simulator is zo goed dat het zelfs meetelt voor mijn logboek, omdat ik de test doe onder supervisie van een certificeerde instructeur.

Morgenochtend vertrekken Nik en ik al om 10 uur naar Venice. Dat geeft ons ook wat meer tijd voor de lunch en een kans om even wat rond te kijken voor die vervelende onweersbuien zich weer gaan ontwikkelen.