Dag 7: SOLO!!!!!!!!!!!!!!!!

Met deze titel zul je wel begrijpen dat het vandaag een belangrijke dag is geweest. Voor het eerst alleen omhoog in een vliegtuig! Het leuke er aan was dat het precies ging zoals ik me dat van te voren had voorgesteld. We hadden de nodige oefeningen gedaan: landen, opstijgen, landen, opstijgen. Fred zei al dat hij niks meer zou zeggen,tenzij.... Ik heb hem inderdaad niet gehoord, dus na nog eens 3 landingen in stilte liet hij me terug taxien naar de vliegschool. Ik parkeerde het vliegtuig en net voordat ik de motor wilde uitzetten zei hij: “Ik zit me hier toch maar een beetje te vervelen, dus ik kan maar net zo goed uitstappen. Het is jouw vliegtuig en neem haar maar weer mee omhoog....”. Ik dacht even dat mijn wereld stilstond, wat een geweldige kick. Fred meldde mij gelukkig nog wel dat hij radiocontact met me zou houden. Ik ben weggetaxied en ben de controles gaan doen zoals dat hoort vlak voor het opstijgen. Terwijl ik dit deed heb ik steeds maar tegen mezelf gezegd: “OK, dit is waar je de afgelopen dagen steeds op getraind hebt. Dat ging toen goed en dus nu ook....”

Ik hoorde en zag geen landend verkeer, dus toen heb ik de boodschap uitgezonden: “Winter Haven traffic, Cessna Zero Seven Foxtrot ready for take-off on runway 22, Winter Haven”. Ik ben de startbaan opgedraaid en heb vol gas gegeven. Het opstijgen verliep goed en op het moment dat ik los kwam van de grond was er direct ook de gedachte, dat ik straks dus ook weer zou moeten gaan landen... :). No turning back now anymore. Het was zo’n gekke ervaring om rechts van mij een lege stoel te hebben.....
Het eerste rondje verliep zoals het hoorde en ik heb de landing op een correcte manier ingezet. (De bijbehorende handelingen gaan inmiddels bijna volledig automatisch). Toen kwam al snel het lastige stuk. Een enorme regenbui was plotseling en onverwacht van koers veranderd en kwam dicht over de landingsbaan te liggen. Dat zorgde niet alleen voor gratis reiniging van de voorruit, maar ook voor een hoop turbulentie :(. Het toestel werd uiteindelijk zo onrustig dat ik op een meter of tien boven de landingsbaan besloten heb om een zogenaamde ‘go-around’ te maken. Dat wil zeggen het afbreken van de landing, vol gas erop en wegwezen. Ik was blij, dat ik daar ook op geoefend had. Bij het tweede rondje waren de omstandigheden net iets beter, terwijl het weer in zijn geheel verslechterde. Ik wilde dus wel weer aan de grond komen. De landing was uiteindelijk niet de mooiste die ik heb gemaakt, maar wel een mooie vuurdoop. Ze stonden me inmiddels wel met vier instructeurs op te wachten en vertelden dat dat aardig wat vliegtuigcontrole was geweest :).

Eigenlijk vonden ze het geen echte solo, want de landingsbaan-god had kennelijk naast me gezeten :). En volgens de regels had ik drie landingen moeten doen en volledig tot stilstand moeten komen om het te laten voldoen aan de definitie van de eerste solo. Ik geef gelukkig niet zoveel om dit soort regels en definities..... Nou ja wellicht dat ik het morgenochtend volgens het boekje kan doen in betere weersomstandigheden. Ik heb uiteindelijk wel een aardig vreugdedansje gemaakt bij de vliegschool.

Wat mijn vaardigheden om controle te houden over het vliegtuig echt heeft verbeterd waren de oefeningen die we in de ochtend hebben gedaan. Ik kreeg toen een speciale bril op waardoor ik alleen nog maar mijn instrumenten kon zien. En zo heb ik meer dan 1,5 uur rondgevlogen en allerlei opdrachten uitgevoerd, zoals klimmen, dalen, bochten maken en koers en hoogte houden. Omdat je niks kan zien vraagt dit enorm veel focus op de verschillende instrumenten en wat ik vooral heb geleerd was om hele kleine correcties te maken. De landingen gingen na deze oefening en veel beter en rustiger.

Voor Fred was het in ieder geval voldoende om mij uit te nodigen voor een drankje op zijn kosten bij Old Man Frank’s. Ik heb zo intens genoeten van dat biertje :). Toen ik me daar overigens aan iemand voorstelde met ‘Frits from Holland’, kreeg ik direct als antwoord: “Oh, jij bent dus diegene die 100% gescoord heeft op zijn theorie-examen” . Dat verhaal is dus wel rond gegaan.

Bij de foto’s ook een foto van een schilpad op de taxibaan! Ik ben er met een boog omheen gegaan. Het rotte van zo'n beest is dat mij waarschijnlijk wel hoort en dan direct alles intrekt een als een enorme kei op de taxibaan blijft liggen. Ik moet er even niet aan denken als dat voor je op de landingsbaan opduikt.. Verder nog wat plaatjes van betoverende luchten. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Voor een fenomeen liet Fred mij vandaag zelfs even die gekke bril afzetten. Van bovenaf keken we in een grote wolk. Hierin was een ronde (!) regenboog te zien, met precies in het midden de schaduw van ons vliegtuig. Werkelijk adembenemend! Ik kon het helaas niet vastleggen met de camera.

Zo nu heb ik voor vandaag wel weer genoeg getypt. Ik ga nu lekker slapen en zal vast nog wel dromen over mijn eerste solo-vlucht.